Szlak Wodospadów jest bardzo prosty technicznie. W dużej mierze prowadzi on szeroką ścieżką, która miejscami się zwęża i jest bardziej ziemista/błotnista, ale wciąż nie stanowi szczególnego wyzwania. W większości prowadzi łagodnie pod górę.

Po przejściu 8 km dochodzi się do mostu, który przeprowadza na drugą stronę rzeki Skógá. W tym miejscu krajobraz diametralnie się zmienia. Pozostawiamy za sobą zielone łąki i imponujące wodospady, by wkroczyć w coraz to bardziej surowy teren.

Część 2 – Brú – Baldvinsskáli

• Przebieg: Most (Brú) – Baldvinsskáli
• Długość: 5 km
• Czas: 2-3 godz.
• Charakterystyka: Odcinek jałowy ze skalistym krajobrazem, żwirowa droga.

Most ponad rzeką Skógá wyznacza jedną trzecią szlaku, którą przebywa się w około 3 godziny. Przekraczając most, można zauważyć informację, że jest to ostatnie miejsce, gdzie można napełnić bidon wodą. Tuż za mostem stoją tablice informacyjne, z którymi warto się zapoznać. Jest mapa z zaznaczonymi szlakami, ponieważ właśnie za mostem szlak się rozwidla – na niebieski i czerwony. My trzymamy się tego pierwszego, czyli niebieskiego, który jest najpopularniejszy i uważany za najbezpieczniejszy, przeprawiający przez przełęcz Fimmvörðuháls. Jednak najpierw prowadzi on bezpośrednio do schroniska Baldvinsskáli.

Od razu po przekroczeniu rzeki krajobraz diametralnie się zmienia. Z zielonego, delikatnego i z mnóstwem wodospadów, przeobraża się w jałowy, surowy i skalisty. Natomiast szlak wcale nie robi się trudniejszy, a wręcz przeciwnie. Jest to odcinek bardzo prosty, który cały czas lekko pod górę prowadzi szeroką, żwirową drogą (korzystają z niej uprzywilejowane pojazdy, które zaopatrują schronisko Baldvinsskáli). Niektórzy uznają ten odcinek za najnudniejszy.

W końcu widoki stają się coraz to bardziej atrakcyjne, a na horyzoncie widać już schronisko, a w zasadzie, gdy dobrze się przypatrzy to dwa – Baldvinsskáli oraz na północny-zachód od głównego szlaku, Fimmvörðuskáli. Do drugiego schroniska prowadzi nieco dłuższy i trudniejszy szlak czerwony, dużo rzadziej wybierany przez pieszych turystów.

Schronisko Baldvinsskáli wyznacza koniec drugiego odcinka trasy. Baldvinsskáli nie ma znanego nam z Polski charakteru górskich schrosnik, to znaczy nie znajdziemy w nim jadalni z ciepłymi posiłkami, czy deserami, ani przestrzeni z ławami do odpoczynku pod dachem. W schronisku znajdują się miejsca noclegowe, ale tylko dla osób, które wcześniej dokonały rezerwacji. Natomiast tuż przy schronisku Baldvinsskáli znajduje się wychodek, z którego warto skorzystać, ponieważ następna toaleta znajduje się na końcu szlaku.

Część 3 – Lód i lawa

• Przebieg: Baldvinsskáli – Płaskowyż Morinsheiði
• Długość: 8 km
• Czas: 3 godz.
• Charakterystyka: Różnorodne fragmenty szlaku z najtrudniejszymi partiami na całej długości Fimmvörðuháls.

Od tego momentu, czyli po dojściu do schroniska Baldvinsskáli i kontynuowaniu szlaku na północ, pogoda często zmienia się na gorszą. Jesteśmy wysoko, blisko lodowców, a więc należy być przygotowanym na silniejsze wiatry, opady deszczu i śniegu, a także mgłę. Właśnie z tego powodu od tego miejsca szlak oznakowany jest wysokimi żółtymi pachołkami, które powinny być widoczne nawet podczas mgły.

Tutatj też szlak robi się coraz to bardziej ciekawy. Tak naprawdę dopiero tu zaczyna się prawdziwa zabawa. Po drodze będzie kilka trudniejszych momentów, ale też najciekawszych na całej długości szlaku, które na długo pozostaną w pamięci. Wkraczamy do krainy lodu i ognia w dosłownym znaczeniu tych słów.

Od razu za schroniskiem Baldvinsskáli jest do przejścia pierwszy płat twardego śniegu, a potem jeszcze kilka kolejnych. Jednak nie stanowią one większego problemu do przejścia. My mieliśmy przy sobie niewielkie kolce zakładane na buty, ale nie odczuliśmy potrzeby z założenia ich na buty. 

Poza płatami śniegu podłoże jest piaszczyste, a więc też mniej stabilne. Jest tu mieszanina popiołów wulkanicznych, gliny i lodu, która w niektórych momentach jest nieco trudniejsza do przejścia. Szczególnie nieprzychylnym momentem jest przejście po szerokiej powierzchni lodu, pod którą widać, płynącą strumyczkami wodę. Trzeba uważać, by się nie poślizgnąć, ale zaraz okazuje się, że do przebycia jest jeszcze gorszy fragment. Jest to bardzo strome podejście na wzgórze, które bardzo mocno się osypuje. Trzeba go jak najszybciej przejść, by po prostu się nie zapaść i nie zjechać ze szlaku. Dopiero po wyjściu na wzgórze będzie można odetchnąć z ulgą. Szlak nieco się wypłaszczy, a nawet powoli zacznie prowadzić dół, co pozwoli na większe wyluzowanie i odpoczynek.

Kolejnym ciekawszym momentem jest przejście przez świeże pole lawy, które powstało podczas erupcji Eyjafjallajökull w 2010 roku. Jest to skakanie po szorstkich fragmentach bordowej lawy, w którą wbito wysokie słupki, by nie zgubić szlaku. Po swojej lewej (czyli po zachodniej stronie) mija się także charakterystyczne kratery Magni i Móði, na które przy odpowiednim zapasie czasu i dobrej pogodzie można wejść.

Tu powoli zaczynają się otwierać wspaniałe krajobrazy na zieloną dolinę Þórsmörk, jednak przed nami jest wciąż niezły kawałek do przejścia. Kawałek jest zejścia stromo w dół i zygzakiem, jednak oprócz lekkiego zmęczenia nieprzerwanie napiętych na tym odcinku nóg, nie jest to trudny fragment.

Na trzecim odcinku szlaku będzie też jeden bardziej techniczny moment, czyli łańcuchy. Jest to jednak bardzo krótkie przejście i stosunkowo wygodne. Jednak stan łańcuchów (lipiec 2024) jest średni – w dwóch miejscach wyrwane ze skał pręty, na których te łańcuchy są zaczepione, dlatego nie do końca spełniają swoją funkcję. Moim zdaniem nieco mniej przyjemnym momentem właśnie na tym odcinku, czyli tuż po łańcuchach, jest kontynuacja przejścia granią, które jest dosyć sypkie – a może po prostu ja tak bardzo nie lubię tego typu sypiących się odcinków.

Ostatnim fragmentem tej części szlaku Fimmvörðuháls, jest przejście płaskowyżu i jak sama nazwa wskazuje, idzie się po płaskim. To jest moment, kiedy można przyspieszyć, lub wręcz przeciwnie – zwolnić i odpocząć.